پژوهشگاه میراث فرهنگی
چکیده: (23558 مشاهده)
همانگونه که از اصطلاح فضاهای عمومی شهری استنباط می شود، این فضاها متعلق به عموم شهروندان بوده که قاعدتا باید برای همه گروه های سنی، کارایی و جذابیت لازم را داشته باشند. پس طبیعتا در ارتباط با کودکان و فضاهای شهری این سوالات مطرح است که چه مکانهایی در شهر برای حضور اجتماعی کودکان وجود دارد؟ آیا آنها در اینجا به مثابه بخشی از جامعه دیده شده اند؟ آیا فضاها ی شهری می توانند جوابگوی نیازهای آنان باشند؟
این مقاله بر آن است که در درجه نخست عوامل مختلفی که موجب غریبه شدن کودکان با عرصه های عمومی شهری شده اند را شناسایی کند. سپس طی بررسی و آشنایی با نیازها و کیفیت رفتاری کودکان به راهکارهای مناسب در خصوص آشتی هر جه بیشتر کودکان با شهر بپردازد. روش تحقیق در این بررسی، استفاده از مطالعات کتابخانه ای و اسنادی و تحلیل محتوا است. همچنین تلاش شده است با ارایه نمونه های موردی چالش های موجود در این خصوص به بحث گذاشته شود. این تحقیق عمدتا به معرفی الگویی (اتوبوس پیاده) برای ارتقاء حضورپذیری بیشتر کودکان در عرصه های عمومی شهری پرداخته است. در این مورد اصلاح شیوه دسترسی به مدارس و فضاهای پیرامونی، ( از مسیر خانه تا مدرسه) از طریق پیاده راههایی که می تواند آمیخته ای از فضاهای بازی و سایر فعالیتهای مرتبط با خصلت و نیاز کودکان باشد مناسب تشخیص داده می شود. همچنین مشارکت خانواده ها به هدف ساختن شهری سالم و پایدار از یافته های تحقیق می باشد.
نوع مطالعه:
كاربردي |
موضوع مقاله:
شهرسازی دریافت: 1393/4/7 | پذیرش: 1393/11/25 | انتشار: 1394/2/2